şiirsel tarz

uçuşan kumaşlar olsun isterdim üzerinde seni havalı gösteren ama senin seçimlerin hep sert dokulardı ve bu sert dokular farkında olmasanda seni de sert bir yapıya büründürüyordu gerçekte sert oldukarı için değil sende sert duruyorlardı o kadar katıydın ki üstüdeki herşey katılaşıyordu heykelsi bir form alıyordu ve sen zeus heykeli gibi lider konumda sert ve heybetli duruyordun uçuşan kumaşları taşa koysan taş yumuşardı ama sen abadan yanaydın kumaş sende katılaşıp keçeleşiyordu öyle koyu oluyordu ki sende, kayboluyordu belki de karamsar yapan şey buydu seni hep koyu olmasıydı üstündekilerin ve seni boğan buydu belki özgür olmak istemiyodun anlamsızca sevmiyordun  renkleri senin için her zaman hava bulutluydu her zaman güneş soğuktu ve sen parlamayı değil kaybolmayı seviyordun tercih etmiyordun renkli bir dünyayı kırmızıya bakamıyordun yeşili göremiyor maviyi fark edemiyordun sarı ise cehennemdi sana göre sen cennetini griden siyahtan oluşturmuştun ve katılığın sabitliğin tercihlerin hepsi sana aitti kim engelleyebilirdi seni bunu giyme şunu etme diye konuşan hangi insan seni vazgeçirebilirdi koyuya olan tutkundan sen öyleydin kalın ve sert kumaşlar senin kırılmış ruhunu koruyordu belki de belkide istemiyordun artık dikkat çekmeyi fark edilmemek en sade olmak senin yegane zırhındı ve o zırh zamanla derine yapışmış bir parça oluyordu tesadüfen üzerine yeşil bir yaprak düşse olay olabilirdi herkes senin koyuluğuna alışıktı çünkü sen renk olamazdın renkli olamazdın çünkü koyuluk karanlıkta fark edilemeyeceğin yegane sığınağındı